Ο «γυμνός οφθαλμός» συνεχίζει το ταξίδι του με την «Παουλίνα».
‘Ισως την καταλληλότερη ταινία γιά να ανταποδώσει, έστω και στο ελάχιστο, την αγάπη του σε εκείνες, που σχεδόν τριάντα χρόνια, συνεχίζουν να τον αγαπούν!
Το κοινό – στην πλειοψηφία του γυναικείο – γέμισε το μικροΠΑΝΘΕΟΝ γιά το «Πόρτο» του Gabe Klinger δείχνοντας έμπρακτα την εμπιστοσύνη του στις επιλογές του ¨γυμνού οφθαλμού».
Κάτι ανάλογο αναμένεται να συμβεί και στην προβολή της ερχόμενης Τετάρτης.
Αυτό, όμως, που εξακολουθεί να με «τρώει» είναι το πριν και το μετά την προβολή.
Όταν πριν από 25 και κάτι χρόνια, ένα πρωινό στο θρυλικό «καφέ του Μάκη» στην Πλατεία Όλγας, μαζύ με δυό-τρεις ακριβούς φίλους αποφασίσαμε να φτιάξουμε τον ¨γυμνό οφθαλμό» η πρόθεσή μας ήταν να δώσουμε μιά δυνατή γροθιά στην μοναξιά.
Δεν θέλαμε μόνο να βλέπουμε κινηματογράφο, θέλαμε να τον ζούμε κιόλας.
Στο πέρασμα του χρόνου η Αχαϊκή πρωτεύουσα μεταμορφώθηκε σε πόλη των σκοτωμένων κινηματογράφων.
Η επιθυμία, όμως, να βλέπουμε και να ζούμε κινηματογράφο είναι αδύνατον να πεθάνει.
Η προβολή και η θέαση μιάς ταινίας είναι από μόνα τους δυνατά γεγονότα.
Τι γίνεται, όμως, πρίν και μετά την προβολή?