Πέμπτη 14 Ιανουαρίου 20:30 – ΣΠΑΡΤΗ, Πνευματική Εστία – «Τα Χρώματα της Ίριδος»του Νίκου Παναγιωτόπουλου / Κινηματογραφική Λέσχη Σπάρτης «Ρόδον»

Τα Χρώματα της Ίριδος»

Την Πέμπτη στις 14 Ιανουαρίου// 20.30 //
στην Πνευματική Εστία Σπάρτης

Σκηνοθεσία, Σενάριο: Νίκος Παναγιωτόπουλος
Ηθοποιοί: Νικήτας Τσακίρογλου, Έλενα Κυρανά, Βαγγέλης Καζάν, Γιώργος Διαλεγμένος
Παραγωγή: Ελλάδα 1974
Διάρκεια: 100′

Κινηματογραφική Λέσχη Σπάρτης «Ρόδον»

Υπόθεση:
Για τα γυρίσματα ενος διαφημιστικού σποτ ενα κινηματογραφικό συνεργείο βρίσκεται σε μια παραλία. Ξαφνικά εμφανίζεται μπροστά τους ενας κύριος με ομπρέλα και εξαφανίζεται στη θάλασσα. Η κάμερα έχει καταγράψει τα πάντα. Η εταιρία προς αποφυγήν σκανδάλου γνωστοποιεί πως οτι έγινε αποτελεί μέρος της διαφήμισης. Ο ηχολήπτης και συνθέτης του σποτ, όμως, παρά τις αντιρρήσεις των συναδέλφων του προσπαθεί να λύσει το μυστήριο.

Ανάλυση:
Ο Νίκος Παναγιωτόπουλος μας έχει συνηθίσει σε ταινίες με θέματα φιλοσοφικού και κοινωνικού ενδιαφέροντος. Η αναζήτηση της ταυτότητας του ανθρώπου, ο διαχωρισμός μεταξύ του παραλόγου και του λογικού, της πραγματικότητας και του ονείρου απασχολούν τον σκηνοθέτη σε αυτήν την ταινία του 1974.

Ένα άγνωστος μπαίνει σε ένα κινηματογραφικό πλάνο στην διάρκεια των γυρισμάτων μιας ταινίας και έπειτα εξαφανίζεται στην θάλασσα, ενώ η κάμερα συνεχίζει να τραβάει. Ο ήρωας της ταινίας, τον οποίον ενσαρκώνει ο Νικήτας Τσακίρογλου, προσπαθεί να εξιχνιάσει το μυστήριο. Η ταινία αυτή θυμίζει αστυνομικό b movie ή ακόμη και αμερικάνικο western, καθώς ο μοναχικός ήρωας προσπαθεί να διαλευκάνει τις συνθήκες του «εγκλήματος» ενάντια στο κατεστημένο(χούντα) και τις συμβάσεις(λογοκρισία), μόνος του ενάντια σε όλους. ΠαρΑ όλΑ αυτά, η αναζήτησή του αυτή θα μετατραπεί σε ένα «ταξίδι» ενδοσκόπησης και εξερεύνησης της ταυτότητάς του, όπου ο ήρωας προσπαθεί να διαχωρίσει το λογικό από το παράλογο και να αποδείξει την αλήθεια όχι τόσο στους άλλους αλλά κυρίως στον εαυτό του. Χαρακτηριστική είναι και η cameo εμφάνιση του Διονύση Σαββόπουλου, ο οποίος τραγουδάει «ποιος είμαι εγώ και που πάω;»

Παράλληλα, με την διερευνητική ματιά του σκηνοθέτη στο φιλοσοφικό ζήτημα της αναζήτησης της ανθρώπινης ταυτότητας, η ταινία προσπαθεί να υπονομεύσει την αυθεντικότητα του θεάματος και της αναπαράστασης, καταδεικνύοντας της δύναμή τους να αποπροσανατολίζουν και να εκτροχιάζουν συνειδήσεις, πεποιθήσεις και ιδεολογίες, να μετατρέπουν το κοινό σε μάζα που δεν σκέφτεται, απλά γίνεται μαριονέτα στα χέρια αυτών που διαχειρίζονται τον κόσμο του θεάματος. Ειδικότερα το συγκλονιστικό τέλος της ταινίας αποσβολώνει τον θεατή, καθώς υποδεικνύει ακριβώς αυτό.

Με έξυπνα αφηγηματικά τρικ και χιουμοριστικές αναφορές ενάντια στο πολιτικό κατεστημένο της Ελλάδας εκείνη την εποχή (η ασφάλεια ακολουθεί σχεδόν παντού τους ήρωες), ο Παναγιωτόπουλος καταφέρνει να δημιουργήσει μια ταινία που δεν κουράζει, ούτε και απομακρύνει τον θεατή, αλλά τον καλεί να προβληματιστεί και να αφομοιώσει τα μηνύματά της.

Έξοχος ο Νικήτας Τσακίρογλου στον ρόλο του πρωταγωνιστή, ειδικότερα τις στιγμές που χάνει τον έλεγχο των καταστάσεων και του εαυτού του. Εξίσου καλοί και οι υπόλοιποι ηθοποιοί, ειδικότερα ο Βαγγέλης Καζάν.

«Τα χρώματα της ίριδος» αδικήθηκαν στο 15o φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, καθώς απονεμήθηκε στην ταινία μόνο το βραβείο της διεύθυνσης φωτογραφίας. Τόσο το σενάριο, όσο και η μουσική επένδυση, της οποίας δημιουργός είναι ο Σταμάτης Σπανουδάκης, εκτιμήθηκαν πολλά χρόνια αργότερα. Ειδικότερα, το soundtrack της ταινίας θεωρείται σήμερα από τα πιο όμορφα του ελληνικού κινηματογράφου.

Πνευματική Εστία Σπάρτης
Λυκούργου 82 και Χαμαρέτου, Σπάρτη
facebook

Advertisement